Nog niet zo lang geleden hielp ik een ongelooflijk lieve meid met haar paard (en ze staan niet op zichzelf). De eerste keer dat ik ze zag vielen een aantal dingen van dit paard me op. Dikke nek, weinig bespiering op de hals, geen spieren op de rug. Nek dus heel dik, maar de rest op zijn hals waren de spieren gewoon weg. Niet ieder paard heeft een lekkere “speknek” maar je kunt wel zien wanneer de balans weg is uit het paardenlijf. Daarbij gevoelig over de hele rug. Amper “gewoon” kunnen stappen (dan denk ik dus niet eens aan een draf). Dit paard liep over van pijn!

Dit was binnen de eerste vijf minuten dat ik ze zag. Het was dus niet zo dat we hier al een uur bezig waren. En het is ook niet zo dat het onopvallende issues waren die gelijk in het oog sprongen.

Als eigenaar/trainer hebben wij plichten!

Wij als eigenaar/ trainer moeten “gewoon” leren herkennen wat hoort en wat niet hoort. Dit is onze plicht als eigenaar, maar zeker ook als professional! Een paard waar je op gaat zitten om iets van te vragen, mag voordat je iets gaat doen geen compensatie laten zien! Tenzij je als trainer helemaal precies weet wat je doet en daar ook de tijd voor (durft) te nemen en durft te luisteren naar de grenzen van je paard!

Deze eigenaresse verteld dat het paard een tijdje in training had gestaan bij een dressuurstal omdat zij een gebroken sleutelbeen had. Daar werd hij best pittig gereden en was hij zo dwars als een aap. Ze haalt hem weer op met het advies hem aan een man te verkopen……

Oké, dat is uiteraard een mogelijkheid. Maar, wanneer ik dit paard voor de eerste keer zie, zie ik vooral een paard wat een houding aanneemt omdat hij stikt van de pijn! Plus, wat gebeurd er met dit paard wanneer hij verkocht wordt (al dan niet aan een man)? Vallen dan al zijn fysieke issues ineens van hem af? Heeft hij dan ineens geen problemen meer in zijn lichaam? Vanwaar dit advies? Ik heb meerdere paarden hier gehad die “levensgevaarlijk” betiteld waren. Het enige wat ik aan ze heb gemerkt is dat ze over-gevoelig waren en het allerfijnst te rijden!!!!

Een paard hoort geen weerstand te hoeven geven

Dit paard heeft geen idee hoe hij kàn lopen! Alles wat zij vraagt roept direct weerstand op bij hem omdat hij tegen zijn pijn aan loopt. Dus, eerst zorgen dat hij geen weerstand HOEFT te geven…. toch?

En dit is waar – Waar zijn we mee bezig- om de hoek komt zeilen… Want, ik zie zoveel om me heen dat het paard maar moet, dat er geen oog is voor het paard en zijn belemmeringen! Dat er geen geduld is om te kijken naar WAT het paard nodig heeft om zijn oefeningetjes ook daadwerkelijk uit te kunnen voeren! Of dat het paard mee mag doen in het geheel. Dit paard steekt zijn hoofd ver in de lucht om zijn nek/ kaak/ tanden te ontzien. Hij heeft pijn. Stel je eens voor dat je (door al zijn pijn heen) hem gaat dwingen met zijn hoofd in een positie te lopen waar hij sterft van de pijn. Dan ziet het er voor het oog misschien beter uit en je paard gaat langzaam (of snel) kapot.

Soms schrik ik er echt wel van hoe weinig het paard iets mag laten zien, en nog meer van hoe weinig wij bereid zijn het echt!!! op te lossen. Alles moet snel, alles moet voor het zoveelste levensjaar in orde zijn. Maar niet ieder mens loopt dezelfde route, zo ook niet ieder paard. Een blij paard in zijn lichaam zal vanzelf afbuigen. Hoef je niets voor te doen! Dat ziet er echt prachtig en krachtig uit! Dan laat je het paard ‘Shinen”. Dit doet het paard -als het goed is- zonder veel druk. Het gaat erom dat jij het paard in balans kunt brengen zodat het zelf het meest soepele op gaat zoeken in zijn/ haar lijf.

Waarom rijd jij paard?

Weet jij nog waarom je in eerste instantie bent begonnen met paardrijden? Dat is toch om de verbinding met je paard? Of misschien omdat het je leuk leek… wat is er leuk aan om te weten dat het deel paard niet meer mag mee doen aan het paard-rijden….

Er is echt niet maar één manier, maar er is wel een juiste manier voor jou en jouw paard en die is misschien (soms) lastig te vinden. Maar de manier is er wel!

De dame in kwestie zat best een beetje met haar handen in haar haar. Stapel op haar paard (het is ook echt een leukerd). Niet goed weten hoe nu verder en zo kon het niet langer. Advies was om hem te verkopen, maar dan wel bij jezelf al weten dat dit geen oplossing is voor het paard. Dan sta je dus wel tegen de spreekwoordelijke muur met je rug, want wat doe je dan met jouw geliefde paard?

Stap voor stap!

Al tijdens de eerste les samen zagen we vooruitgang, want zodra paardlief doorhad dat hij geen tegendruk ging krijgen in zijn toch al oh zo zere nek en kaken werd hij (eerst een beetje twijfelachtig) wat zachter in zijn hele lijf. Focussen op het tempo in zijn stap was al lastig genoeg voor hem.

Dit paard was al zijn ‘compensatie skills’ kwijtgeraakt! Geen buffertje meer over.

Ze kregen na de eerste les huiswerk mee. Onder het zadel alleen tempowisselingen in de stap, geen draf (zijn rug en bekken hadden niets meer over om de overgang naar draf zonder hangen in de boeg te maken. Want hangen in de borst/ boeg en geen kracht uit de achterhand halen is per definitie compensatie).

Aan de lijn ook draf, korte stukjes om compensatie te voorkomen. Dus gedragen in de draf en terug in stap voordat het paard zich naar de voorhand zou kunnen verplaatsen.

Vertrouwen en vooral geduld!

Dit vergt voor de eigenaar/ ruiter ook echt vertrouwen en vooral ook geduld! Maar deze lieve dame wil(de) alles voor hem doen, dus ging heel braaf met haar huiswerk aan de slag.

Na drie weken was ik weer bij ze, ik moest even knipperen om te zien of het daadwerkelijk hetzelfde paard was. Ja, zelfde kolletje en leek best op een versie van het eerdere paard, maar dan nu met rugspieren, met een – iets wat op halsspieren begon te lijken- hals. Ik stond er echt van te kijken! Zo snel had ik het niet verwacht!

Maar dan, ze stapt op en we kijken eerst even naar wat ze als huiswerk mee had gekregen. Het was zo ongelooflijk gaaf om te zien hoe het zo vanzelf ging! Geen weerstand, geen gedoe, gewoon lekker lopen!!!! Dus, klein stapje erbij. Overgang naar draf proberen, zonder te compenseren!

Super tevreden weer naar huis en vier weken later zie ik ze weer. Ongelooflijk wat hier gebeurd was! Paard loopt vol zelfvertrouwen rond. Komt gewoon al een beetje “cheeky” over en voelt zich echt overduidelijk veel beter in zijn vel!

Kon zijn nek aanraken zonder dat hij zijn hoofd weg draait en de overgangen naar draf zijn er!

Binnen twee maanden! Zonder gedoe een blijer, gezonder, liever en gelukkiger paard!

Zeg nou zelf! Dat is toch paard-rijden???

Waarom mag een paard niet deelnemen?

Het gaat er echt niet om te klagen over de mens, of om af te geven op anderen. Maar ik schrik soms echt wel van hoe weinig het paard deel mag nemen aan paard-rijden.

Op wedstrijden schrik ik ook hoor, “zet m eerst even in galop, daarna is ie beter”….. hoezo??? Hoezo is jouw paard na galop beter? En, waar jaag je hem dus doorheen? Wat is er gebeurd met netjes tien minuutjes instappen? Zet je jouw paard na tien minuutjes instappen in galop? Ga je gang, maar zo van de trailer af in galop…. paarden zijn rekbaar, dat blijkt maar weer….

Voor mij de grote hamvraag: WAAROM? Waar is het onderdeel (en nu in minder negatieve zin) “Waar zijn we mee bezig?” gebleven? Is het niet veel leuker, mooier, gezelliger en beter voor de band met je paard wanneer je je echt afvraagt waar je mee bezig bent?

Durf jij tijd te nemen met en voor jouw paard?

Paardrijden moet -of zou moeten- leuk zijn voor beide partijen. In onze toch wel gehaaste maatschappij is er weinig over van het tijd nemen om je paard tot in de puntjes voor elkaar te krijgen. Alles moet zo snel. Misschien heb jij geluk en kan jouw paard het aan, maar ik beloof je, in mijn werk kom ik zo veel paarden tegen die in de basis gewoon niet goed zijn. Niet sterk of krachtig in zichzelf staan. Of dat nou fysiek of mentaal is, het heeft allebei een negatief effect op hun gezondheid.

Ik zie drie jarige paarden en pony’s onder het zadel lopen die niet eens op eigen benen kunnen lopen. En ben je nou een handige ruiter dan kun je alles oplossen voor dat diertje, maar wanneer zo’n paard/ pony verkocht moet worden dan komen de problemen vanzelf.

Durf jij de tijd te nemen voor een gedegen opleiding? Voor een basis waar je altijd op terug kunt vallen?