Bij het eerste kuchje proberen we eens wat supplementen, wat kruiden, we zorgen voor een stofarme omgeving en dan hopen we dat het wel over gaat. En soms gebeurt dat ook. Gebeurt dat niet dan gaan we naar de dierenarts voor ‘zwaarder geschut’. Soms is dat dan afdoende, vaker gebeurt het dan een behandeling toch met enige regelmaat herhaald moet worden omdat klachten niet permanent weg blijven. En nu je er over na denkt… stiekem wordt het steeds wat erger, duurt het langer voor het over is of komen de slechte periodes steeds sneller na elkaar. Het lukt niet om de klacht blijvend op te lossen en dan krijgt je paard een diagnose als hooikoorts, allergie of astma.

We accepteren dat het zo is, proberen de klachten zo goed mogelijk te managen met een hooistomer, een vernevelaar en medicatie (al dan niet op natuurlijke basis) en dat is het dan vaak. Langzaam worden de klachten steeds erger en jij als eigenaar vaak wanhopiger in je zoektocht naar hoe je je paard overeind en comfortabel kunt houden.

Maar wat nou als ik zeg dat dat heel vaak niet nodig is? Dat die diagnose helemaal niet hoeft te betekenen dat het niet omkeerbaar is. Dat je dus ook helemaal niet hoeft te accepteren dat dit het is en je aan het managen van een hoestend paard vast zit. We accepteren dat een allergie iets is ‘wat je nou eenmaal hebt’, maar is dat wel zo? Hij hoest door stof in het hooi en in het pollenseizoen is het erger dus voilá, het paard heeft een pollenallergie. Maar zijn dat stof en die pollen wel de oorzaak?

Bij paarden vaker niet dan wel. Veel vaker is het ‘maar’ een stempel op een verzameling symptomen waarbij zelden wordt gekeken hoe het is ontstaan, wat er werkelijk aan oorzaak onder zit. Maar heel vaak zijn longklachten het gevolg van wat we heel kort door de bocht een ‘afvalstoffenprobleem’ kunnen noemen.

Ik leg dit probleem vaak uit aan de hand van een metafoor. Namelijk die van een gootsteen…

Stel je een gootsteen voor en een kraan die altijd een klein beetje aan staat.

Want ook bij een normale stofwisseling produceren we afvalstoffen, daarom plassen we, poepen we, zweten we etc. Als die kraan maar zachtjes aan staat met de straal precies boven het afvoerputje van de gootsteen, dan is er niks aan de hand, loopt het zo de afvoer in… Maar dan gebeurt er van alles waardoor de kraan harder gaat. En eigenlijk komt daar geen schoon water uit, maar dweilwater, dus de afvoer raakt verstopt. De gootsteen loopt vol en het dreigt over de rand te gaan. Dus wat doen we om te voorkomen dat de keuken blank komt te staan? We pakken een emmer en vangen het water in een emmer op. En nog een… en nog een… De keuken komt steeds voller met emmers te staan totdat de keuken vol staat en we naar de gang moeten. Die emmers in de keuken, dat is het paard met de klachten door afvalstoffen. Hoe meer emmers je hebt en hoe verder die in huis komen te staan, hoe groter het probleem wordt.

Normaal gesproken worden afvalstoffen eerst in bindweefsel opgeslagen. Dat is onderhuids bindweefsel, maar ook tussen de spieren en in gewrichten heb je bindweefsel. Waar in het lichaam de klachten ontstaan verschilt per paard. Elk dier (soms ras of bloedlijn bepaald) reageert op z’n eigen zwakste plek, daar waar de meeste afval opgeslagen wordt of welk ‘afvoerputje’ het meest verstopt zit. En aangezien longen en darmen ook ‘huid’ en een ‘afvoerputje’ zijn, maar dan aan de binnenkant van je lijf, kunnen ook daar problemen ontstaan door ophoping van afvalstoffen. Bij een klein beetje overschot aan afvalstoffen vallen de klachten nog mee. Als het afvoerputje niet echt enorm verstopt zit komt dat nog wel eens ‘vanzelf’ goed, dan heeft het paard nog genoeg zelfherstellend vermogen om dat op te lossen. Soms helpen we een beetje met een zelfhulpmiddel en dan is het probleem weer opgelost, is de gootsteen ontstopt en gaat het weer.

Maar als die kraan regelmatig of continu te hard blijft staan en de prop in de afvoer wordt dikker en dikker, dan lukt het niet meer vanzelf en helpen ook zelfhulpmiddelen niet meer om die gootsteen blijvend te ontstoppen. Sterker nog, die kunnen zelfs voor problemen zorgen. In dit stadium detoxen is het zelfde als een emmer leeg gooien in een gootsteen die al tot de rand vol staat terwijl die nog verstopt zit. Dat gaat over de rand. Het gebeurt niet zelden dat een paard juist klachten ontwikkelt door een detox-kuur, omdat je als eigenaar nooit zeker weet hoeveel emmers er al in de keuken staan.

Allerlei zaken kunnen die kraan harder zetten. Voor de hand liggende dingen als verkeerde voeding, chemische medicatie, vaccinaties etc. maar ook mentale factoren zetten de kraan harder. En daar zit meestal het probleem. Heel veel gedomesticeerde paarden, zeker in ons kleine landje met beperkte ruimte, hebben in meer of mindere mate last (gehad) van chronische stress. En chronische stress zet niet alleen de kraan harder, het verstopt ook de gootsteen, dus het veroorzaakt op zichzelf al extra emmers in de keuken, los van wat er nog aan ‘afval’ binnen komt. (Hoe dat zit is stof voor een heel blog dus ga ik nu even niet verder op in).

Maar goed, wat doen die emmers in de keuken dan precies.

Wat afvalstoffen die niet afgevoerd kunnen worden met ons lichaam doen, kun je heel mooi terug vinden in het Reckeweg-systeem. Dit systeem is ontwikkeld door de Duitse professor en natuurgeneeskundige Dr. Hans-Heinrich Reckeweg . Hij heeft hierin vastgelegd hoe het lichaam reageert en ziekte ontstaat, wanneer ons lichaam niet goed in staat is om afvalstoffen (zowel van buitenaf als die ons lichaam zelf produceert) af te voeren. Dit kan komen omdat er te veel afvalstoffen binnen komen (de kraan die te hard staat), of omdat het zelfherstellend vermogen te belast is, waardoor goed afvoeren niet meer lukt (de verstopte gootsteen).

Het Reckeweg-systeem bestaat uit 6 fases.

Stadium 1: uitscheidingsfase

Het teveel aan gifstoffen wordt op een natuurlijke manier uitgescheiden. We plassen, zweten, poepen en ademen en al die activiteiten zorgen voor afvoer van afvalstoffen. Wanneer de organen die dat doen overbelast raken dan gebruikt het lichaam zijn zogenaamde noodventielen: traanvocht, oorsmeer, speeksel, talg etc. De uitscheiding wordt overmatig, gaat anders ruiken, kortom, nét niet meer normaal. Traanogen, diarree, vermoeidheid en minder weerstand horen in deze fase. Met betrekking tot de longen kun je in deze fase bijvoorbeeld een loopneus zien, af en toe een kuchje met wat slijm of wat vaker hoesten door stof. Maar alles nog relatief mild.

Stadium 2: reactiefase

Lukt het niet om de gifstoffen via de normale uitscheiding kwijt te raken, dan wordt de uitscheiding ‘pathologisch’. Dit gebeurt in de vorm van ontstekingen en in de tweede plaats de koorts. Koorts is een doelmatige methode van het lichaam om ontstekingen te ondersteunen. Een ontsteking is dus een reactie van het lichaam om afvalstoffen onschadelijk te maken. Klachten die bij deze fase horen zijn o.a. latere fases van verkoudheid, griep, koorts, dikke gekleurde snot en slijm, ontstoken ogen / prutogen, zwelling (lichaam, lymfeknopen), eczeem, huiduitslag, blaasontsteking, oorontsteking, verminderde uitscheiding van slijm en snot dus verstopte neus en slijm op de longen. Maar bijvoorbeeld ook terugkerende hoefzweren (zonder dat er sprake is van schade van buitenaf) horen hier bij.

Stadium 3: depositiefase

In deze fase lukt het niet meer om afvalstoffen via uitscheiding en ontsteking onschadelijk te maken. Om vitale organen zoals hersenen, hormoonklieren, nieren te beschermen kiest het lichaam daarom voor een andere oplossing, namelijk opslaan van schadelijke stoffen in de minst belangrijke weefsels zoals bindweefsel, spieren, pezen en gewrichten. Deze fase wordt ook wel de stille fase genoemd omdat er vaak minder herkenbare klachten zijn. We denken in deze fase dus vaak dat we het probleem opgelost hebben. Toch zijn er wel aanwijzingen zoals vochtophoping, stijve spieren en gewrichten, obstipatie, chronische of steeds terugkerende ontstekingen, infectiegevoeligheid, wonden die niet willen genezen, een hoestje wat chronischer wordt of regelmatiger een snotneus.

Tot nu toe speelt alles zich af buiten de lichaamscellen en in het vloeistofsysteem van het lichaam, daarom worden deze drie stadia ook wel de humorale fase genoemd. Na fase drie belandt het lichaam in de cellulaire fase, dat wil zeggen dat de afvalstoffen de cel binnen dringen. Vaak ontstaat er dan vernietiging van weefsel. Het lichaam komt in een soort vicieuze cirkel. Er zijn meer afvalstoffen en er is minder doorstroming, waardoor er meer afvalstoffen niet afgevoerd kunnen worden, wat weer leidt tot nog minder doorstroming.

Fase 4: impregnatiefase

Als de opgehoopte afvalstoffen niet meer kunnen worden uitgescheiden of opgeslagen, dringen ze de celwand binnen en beschadigen de celstructuur. Als gevolg daarvan worden organen beschadigd en worden klachten chronisch. Ook het immuunsysteem raakt overbelast waardoor er sprake is van chronische of steeds weer terugkerende ontstekingen of het immuunsysteem gaat overreageren en er ontstaan allergische reacties. Zo ontstaan onder anderen maagzweren, gastritis, colitis, leverbeschadigingen, gezwollen lymfeklieren, chronische slijmvliesontstekingen.

Dit is de fase waarin de longklachten astma, hooikoorts of astmatische bronchitis worden. Het immuunsysteem is mee gaan doen en zorgt dat het lichaam op elke prikkel van buitenaf heftig reageert. Het stof of de pollen in de lucht zijn dus niet de oorzaak, maar een prikkel die het verstopte systeem en het overspannen immuunsysteem extra laat reageren. Maar de oorzaak zit in de redenen waarom er zoveel emmers in de keuken staan dat we in fase 4 terecht kwamen.

Hierna volgen nog twee fases waarin blijvende schade ontstaat. Vaak wordt gezegd dat deze fases onomkeerbaar zijn, maar met een goede klassiek homeopathische behandeling hoeft dat niet altijd zo te zijn. Toch zijn de klachten in deze fases wel dusdanig ernstig dat volledige genezing vaak niet meer haalbaar is. Ik noem ze voor de volledigheid nog even kort.

Fase 5: degeneratiefase

De cellen zijn zo beschadigd dat zij niet meer kunnen herstellen. Bijvoorbeeld levercirrose, werveldegeneratie, schrompelnieren en steriliteit. Maar ook klachten door auto-immuunreacties zoals reumatische artitis, MS, Lupus, Fibro en andere ziektes waarbij het lichaam zijn eigen cellen aanvalt.

Fase 6: neoplasmafase

In deze fase raakt ook de celkern aangetast. Er ontstaat een wildgroei aan cellen. Tumoren, cystes, gezwellen en andere vergroeiing van weefsel horen in deze fase.

Je ziet, alleen maar meer rede om te voorkomen dat je in die fases terecht komt. Door écht adequaat en grondig te behandelen om uit fase 4 te komen en weer terug naar normaal. Maar veel liever nog, door voor te zijn dat je daar terecht komt.

Ik zeg altijd “Wanneer klachten terug komen als je stopt met een behandeling of supplement, dan heb je dus de oorzaak niet weggenomen”

Er is dus niks mis mee om eerst zelf te willen proberen klachten op te lossen met behulp van (goed gekozen) kan en klare zelfhulpmiddelen. En hoe meer je dat op een niet belastende manier doet, hoe minder je zelf bijdraagt aan extra emmers. Maar komen klachten na verloop van tijd terug, of moet je je paard permanent op supplementen houden om hem comfortabel te houden en de symptomen te managen, dan is er dus meer aan de hand. Dat is altijd een signaal om verder te kijken, dieper te behandelen en te zorgen dat je de kraan zachter zet, de gootsteen ontstopt en – in een tempo die de afvoer aan kan! – emmers gaat legen. Kijk verder naar waaróm een klacht ontstaat en welke factoren in het leven van je paard daar misschien aan bij gedragen kunnen hebben of dat op dit moment nog doen. En vergeet daarbij dan vooral ook de mentaal emotionele factoren dus niet, want deze factoren worden vaak het meest onderschat.

*Wil je graag dat ik eens met je mee kijk naar welke factoren die bij de klachten van jouw paard een rol kunnen spelen? Neem gerust contact op voor een gratis adviesgesprek, dan kijken we samen naar wat jij kunt doen om je paard verder te helpen op weg naar een gezonder en blijer leven. Volg Francis ook op sociale media.

www.francisdalebout.nl

Foto: Seher Melikoglu