Silicium is het meest voorkomende mineraal ter wereld. Het zit bijvoorbeeld in wit zand, maar is in die vorm niet opneembaar voor dieren en mensen. Met ‘opneembaar’ bedoelen we dat de werkzame stoffen ook aankomen op de bedoelde plek in het lichaam en daar hun werk doen. Dit wordt ook wel de ‘biologische beschikbaarheid’ genoemd. Als je een supplement voert waar wel silicium inzit, maar als die silicium niet goed opneembaar is, dan heeft je hond er niks aan. Zonde van je geld en tijd.

Altijd verbinding

We hebben een kleine scheikunde les nodig om te begrijpen hoe het zit met die opneembaarheid. Silicium komt namelijk eigenlijk nooit alleen voor, maar bevindt zich altijd in een verbinding met een ander element, samen in een molecuul. Dat molecuul kan een hele grote verbinding zijn, er zijn allerlei zogenaamde ‘polymeren’ van silicium bekend. Maar het kan ook een klein, ‘monomeer’ molecuul zijn. Ook kan zo’n siliciumverbinding een vaste stof zijn, zoals bijvoorbeeld wit zand, of vloeibaar zoals kiezelzuur of gehydrolyseerd silicium. Hydrolyse zorgt voor het splitsen van biopolymeren in kleinere biomoleculen (monomeren). Belangrijk voor de siliciumopname, want daarbij zijn juist die monomeren noodzakelijk. Hydrolyse is een proces dat in lichamen van zoogdieren veel voorkomt. Het is onderdeel van de spijsvertering en van de energieproductie.

Opneembaar silicium

Slechts enkele siliciumverbindingen kunnen echt gebruikt worden door het lichaam. Ten eerste moet het siliciummolecuul oplosbaar zijn in water, anders kan het al niet vanuit de darmen naar het bloed getransporteerd worden. Wanneer het silicium opgelost (vloeibaar) is, moet het bovendien opneembaar zijn voor de lichaamscellen van je hond. Dat is ook niet vanzelfsprekend. Wetenschappers hebben ontdekt dat de monomeren, de kleine vormen van silicium, veel beter opgenomen worden dan de grote polymeren. Vaak zitten in voedsel grote moleculen en onze spijsvertering (en die van honden) is niet altijd in staat om die moleculen in kleine stukjes te hakken. Daardoor gaat veel silicium in voedsel helaas verloren. Er zijn veel planten die silicium bevatten, maar de biobeschikbaarheid van dat silicium is niet altijd hoog. In bananen zit bijvoorbeeld heel veel silicium, maar daarvan kan maar zo’n 2% opgenomen worden in het bloed.

De oplossing: gehydrolyseerd silicium

Silicium is dus een raar (en onhandig) mineraal, dat alleen in lage concentraties wateroplosbaar is. Maar omdat het zo belangrijk is voor de botten, pezen en het kraakbeen, zou het fijn zijn als je een goed supplement kan geven. De enige oplossing hiervoor is een hooggeconcentreerd vloeibaar product met piepkleine siliciumdeeltjes. Want hoe kleiner die siliciumdeeljes zijn, hoe gemakkelijker opneembaar. Het bijvoeren van silicium als een poeder is niet nuttig, de deeltjes zijn dan veel te groot. Wetenschappers hebben daarom gehydrolyseerd silicium ontwikkeld. Dit is vloeibaar en de siliciumdeeltjes zijn piepklein. Ze zitten in water en het silicium heeft de vorm van een ‘nanodeeltje’, dat maar liefst 40 keer kleiner is dan de grootste bacterie. Daarom kan gehydrolyseerd silicium zonder moeite de darmwand passeren en bovendien heel veel deeltjes bevatten, dus erg geconcentreerd zijn. Gehydrolyseerd silicium is de meest geconcentreerde en best opneembare vorm van silicium die er bestaat. Daarom is het zo geschikt voor voedingssupplementen.

Conclusie: Piepklein en vloeibaar

Honden die silicium bijgevoerd krijgen zijn minder gevoelig voor blessures. Bij mensen is ontdekt voldoende silicium in de voeding ervoor zorgt dat de botdichtheid groter is. Wanneer je een hond een siliciumsupplement wilt geven, is het belangrijk dat je een goed opneembaar supplement selecteert. Dat betekent: vloeibaar en met heel siliciumdeeltjes, zodat het gemakkelijk door de darmwand gaat. Gehydrolyseerd silicium heeft de hoogste opneembaarheid.

Bronnen

Ravin Jugdaohsingh, Simon HC Anderson, Katherine L Tucker, Hazel Elliott, Douglas P Kiel, Richard PH Thompson, Jonathan J Powell. Dietary silicon intake and absorption. The American Journal of Clinical Nutrition, Volume 75, Issue 5, May 2002, Pages 887–893 https://academic.oup.com/ajcn/article/75/5/887/4689403

Sripanyakorn S, Jugdaohsingh R, Dissayabutr W, Anderson SH, Thompson RP, Powell JJ. The comparative absorption of silicon from different foods and food supplements. Br J Nutr. 2009;102(6):825-834. doi:10.1017/S0007114509311757 https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2744664/

Martin, Keith. (2007). The chemistry of silica and its potential health benefits. The journal of nutrition, health & aging. 11. 94-7. https://www.researchgate.net/publication/6392416_The_chemistry_of_silica_and_its_potential_health_benefits/citation/download

Charles T. Price, Kenneth J. Koval, and Joshua R. Langford. 2013. Silicon: A Review of Its Potential Role in the Prevention and Treatment of Postmenopausal Osteoporosis. International Journal of Endocrinology, Vol 2013. https://www.scienceopen.com/document_file/35a4be73-4673-4f19-8ebb-3e2723201c0d/PubMedCentral/35a4be73-4673-4f19-8ebb-3e2723201c0d.pdf

Casey et al. Silicon in beer and brewing. Journal of the Science of Food and Agriculture, February 2010; DOI: 10.1002/jsfa.3884 https://onlinelibrary.wiley.com/doi/full/10.1002/jsfa.3884

Jugdaohsingh R, Hui M, Anderson SH, Kinrade SD, Powell JJ. The silicon supplement 'Monomethylsilanetriol' is safe and increases the body pool of silicon in healthy Pre-menopausal women. Nutr Metab (Lond). 2013;10(1):37. Published 2013 Apr 26. doi:10.1186/1743-7075-10-37 https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3649945/